Dilimsel Gerçekler

Ayılar özel ilgi alanlarımdan biri olmuştu bir dönem. İşi o kadar ileri götürmüştüm ki ayılarla ilgili bir yazı  bile kaleme almaya cüret etmiştim. Bu devasa mahluklarla ilgili beni en çok etkileyen konulardan biri, beyinlerindeki gelişmiş olfactory bulp adı verilen bölüm sayesinde insana oranla 2100 kat daha ileri koku alma yetenekleri olmuştu. Örnek vermek gerekirse, siz ormana adımınızı attığınızda, sizden 40 km ötede bulunan bir ayı, aranızda görsel temas olmamasına karşın varlığınızdan ve konumunuzdan haberdar olabilir. Şöyle bir düşününce, en gelişmiş orduların bile elinde olmayan bir yer tespit cihazının, bir pençesi ile kafatasınızı kırmaya muktedir bir canlının elinde olduğunu idrak ettiğim anda, kendimi saçma sapan bir orman gezintisine zorla götürülmüş ve biraz sonra bir ayı tarafından parçalara ayrılacak bahtsız bir bedevi olarak hayal etmiş ve ne yalan söyleyeyim epey bir endişelenmiştim gereksiz yere. Koku alma duyusu, teknik olarak olfaction olarak adlandırılan çok k

Uzun zamandır sayfamda kendimce en iyi ters köşe , en iyi ikinci dünya savaşı , en iyi gerçek hayat hikayesi , en iyi belgeseller , en iyi direniş , ve en iyi hayat dersi veren filmlerin listelerini yayınlıyorum.  Zaman içerisinde bu listelerin düzenli takipçisi dostlarımın oluştuğunu da büyük bir keyifle belirtmeden geçemeyeceğim.  Belirli bir kategoride en iyi film listesi yapmak biraz daha kolay olsa da, izlediğim en iyi filmler listesini yapmaya niyetlenince  bu işin göründüğü kadar kolay olmadığını farkettim. Malum "neye göre en iyi film" sorusunun standart bir cevabı yok ve izlediğiniz yüzlerce film içinden en iyilerini seçmeye çalışırken zorlanmamak elde değil.  Ruhumda açtığı yaradan mı, gözümden akıttığı damladan mı, suratıma attığı tokattan mı, içime saldığı korkudan mı, aklımdan günlerce çıkmamayı başarmasından mı, bana kattığı bilgiden mi, içimdeki bir yerlerde açık kalmış eski bir hesabı kapatmama yardımcı olduğundan mı, yönetmeninin manyaklığından mı, oyun

Farkında mısınız bilmiyorum ama hepimiz açız ve devamlı bir şeyler yemek istiyoruz. Malum açlık bu, bünyeyi nerede ele geçireceği belli olmuyor. İnsanın haklı olarak acıktığı zaman birazdan içselleştireceği besinin en lezizi ve en temizi olmasını istemesi de çok doğal. İster İstanbul'da, ister şehirlerarası bir yolculukta, ister Paris'te acıktığınız anda şöyle kafanızı kaldırıp nerede yesem acaba sorusunu kendinize sorduğunuz durumlarda, prensinizi bulana kadar birçok kurbağayı öpmeye razı olmak da hiç eğlenceli bir fikir değil. Bu nedenle iyi yemek bulmak, avcı toplayıcı mağara insanından günümüze kadar kat ettiğimiz onca yola rağmen, büyük şehirde hayatta kalabilmek için hala sahip olmamız gereken en önemli yeteneklerden biri.  Bundan sebep, bir zamandır zihnimin bir yerlerinde iyi lokantayı anlama kriterleri üzerinde çalışmaktaydım. Sonunda Sokakta iyi yemek nasıl bulunur ? Nerede iyi yemek yenir ? İyi restaurant nasıl olmalı ? İyi yemek nasıl bulunur ? İyi restaurant

Londra'ya gidip de, hazır o kadar yolu gitmişken Buckingham Sarayı'nın devasa korkuluklarının önünde resim çektirmeden dönen çok az sayıda Türk vardır. Londra'nın göbeğinde devasa bir yeşil alan silsilesinin ortasında bulunan bu mekanın ulaşımı da pek de kolay değildir. Hyde Park Corner'dan karşıya geçip ortasından vızır vızır trafik geçen devasa parkı büyük bir sabırla yürüyüp kendinizi Kraliçenin sarayının giriş kapısına ulaştırmanız gerekir.  Bütün bu eziyete ucunda sadece o meshur binanın önünde kadrajına yedi milletten 9  ense 17 dirsek ve birbilerinden farklı açı ve diafram aralıklarında 4 farklı fotoğraf makinesi lensi kaçmış sıkış tepiş bir hatıra fotoğrafı için katlandığını daha sonra anlayacak olan yetişkin bir Türk insanının zihninde aşağıdaki duygu ve düşünceler sırasıyla cereyan eder. Bir. Dışlanmışlık hissi: Kapının sizi içeri almak için değil hem sınıfsal hem fiziksel olarak dışarıda tutmak için tasarlandığı her halinden bellidir. Özellikle i

    Ne zaman trafikte bir cenaze arabasının arkasına düşsem koşturduğum hengamenin içinde rahmetliye üzülmeye vaktim olup olmadığına karar veremeden arkasında bıraktığı ertesi günün yalan olmasına üzülmeye başlarım. Yeşil arabanın arka bölümünde fonu yeşil, üzeri sırça sami harfleri ile bezenmiş beze sarılmış tabutun içinde olan merhum bir gün önce neyin peşindeydi acaba sorusu tüm benliğimi kaplar. Erkek miydi, kadın mıydı, kaç yaşındaydı, ulan yoksa bizim jenerasyondan mıydı gibi soruların omur iliğimden geçip korkudan içimi titretmesi, dikiz aynasına attığım periyodik bakış için ya da kullandığım arabanın motorundan çıkan hırıltıyı algılayıp debriyaja ya da gaza basma kararını vermem için gereken zamandan çok daha kısa bir zamanda gerçekleşir. Arada çaktırmadan ön kabinin sol tarafında oturan cenaze yakınına bakarım. İtiraf edin hepiniz için cenaze aracına arkadan yaklaşırken en sağda, karşıdan gelirken en solda oturan zat, merhumun en yakınıdır. Bu, bilinç altında hepi

Çağan Irmak'ın Yanlız Adam filmi vizyonda ve gündemde olduğu dönemde plakları tekrar meşhur etmişti. Filmin ülkedeki yetişkin kadın popülasyonu üzerinde çok ciddi bir deşarj etkisi yaratmış, filmi izleyen kadınların tamamına yakını ruhlarında ve vücutlarında biriktirdikleri bütün stresi, gözyaşı ve eşliğindeki mukoza tabakası ile birlikte selpak, yaka,  kolça, peçete, filmin ustaca tetiklediği histeri krizleri sırasında ellerine ne geçtiyse ona boşaltmışlardı. Filmin erkek populasyonuna, yıllardır yanlarında uyudukları kadının ruhunun en karanlık ve karmaşık haline şahit olmak dışında herhangi bir faydası oldu mu diye soracak olursanız, film sayesinde plak ve çevresini sarmalayan hantal elektronik oyuncaklara geçici de olsa tekrar bir kabullenme geldi ve bu sayede erkek milleti bu tip oyuncaklara aile bütçesinden daha rahat kaynak akıtabildi diyebiliriz. Elinde hala plakları olan, hatta bunları atmaya kıyamayan, atmayı bırakın gelecek nesillere bırakmanın bir yolunu arayan benim